کد مطلب:36548 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154

درس بیست و سوم 69/8/4

بسم الله الرحمن الرحیم

و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم

و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین.

دو نكته را در بحث پیشین توضیح دادیم. نكته اول این بود كه وقتی كسی از سر تحقیق پا در جاده هدایت می گذارد و عزم تقلید ندارد، در درجه اول باید خود را از دلبستگی های ناصواب رهانیده باشد زیرا كه در مراحل و منازل مختلف، آن دلبستگی ها راهزنی خواهند كرد و تحقیق و تفكر آدمی را ناخودآگاه به سویی متمایل خواهند نمود كه توجیه گر آن علایق پیشین باشد، به طوری كه فرد در نهایت بر تن امیال و هوسهای خود قبای خیر و صلاح می دوزد و چنین گمان می برد كه طاعت به جا می آورد.[1].

[صفحه 68]

صفحه 68.

• در نقد انگیخته نباید به انگیزه ها توجه كرد

• در مقام هدایت یابی، نوع انگیزه ها به انگیخته های خاصی می انجامند

• تعارض حوادث عالم با نفی شرك و قبول توحید آسانتر مفهوم می شود

• وحدت فاعل بر وحدت فعل دلالت دارد، نه برعكس

• مختار بودن آدمی خود جزو تقدیر الهی است

• تقدیر الهی سر خداوند است

• در باب وحدت باری به انواع مختلف استدلال شده است

• استدلال بر وحدت باری بر مبنای لا یتناهی بودن ذات خداوند، استدلال متقنی است

• نظم و انسجام عالم معلول وجود خدای واحد است

• برهان امیرالمومنین بر وحدت باری

• معنای برهان امیرالمومنین

• سر وحدت پیام انبیای الهی

• یك اشكال بر برهان امیرالمومنین

  • پاسخ اشكال

• بهترین فرضی كه وحدت تجربه های عرفانی و وحدت پیام انبیا را تبیین می كند، فرض وجود خدای واحد است

1. فریقا هدی و فریقا حق علیهم الضلاله انهم اتخذوا الشیاطین اولیاء من دون الله و یحسبون انهم مهتدون: (سوره اعراف، آیه 30).